การเล่นคือการเรียนรู้เพื่อที่จะปรับตัวให้มีชีวิตรอด การเล่นเป็นส่วนสำคัญต่อพัฒนาการของเด็ก คือมีส่วนต่อการพัฒนาการทางสมอง สติปัญญา อารมณ์ การเข้าสังคม แฃะพัฒนาการทาง่างกาย ยิ่งเด็กมีโอกาสที่จะได้เล่นมากเท่าไร การเล่นจะช่วยส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาการได้รวดเร็วมากขึ้น ยิ่งเด็กมีโอกาสได้สัมผัสหรือหยิบจับสิ่งของหลายๆอย่าง การพัฒนาทางกล้ามเนื้อมือและแขนที่ใช้จับสิ่งของก็จะมีมากขึ้น และการรับรู้ต่อรูปทรงหรือรูปร่างของสิ่งที่เด็กได้หยิบจับหรือเล่นด้วย ดังนั้นขึ้นอยู่กับโอกาสที่เด็กจะได้เล่น คือถ้าผู้ใหญ่ให้โอกาสที่เด็กจะได้เล่นมากเพียงไร การพัฒนาการของเด็กก็จะมีมากขึ้น ซึ่งความสำคัญของการเล่นของเด็กนั้น
แม้แต่องค์การสหประชาชาติยังต้องกำหนดสิทธิในการเล่นของเด็กไว้ใน อนุสัญญาว่าด้วยสิทธฺของเด็ก และได้มีการจัดตั้งองค์กรระดับนานาชาติที่ดูแลเรื่องสิทธิเล่นของเด็ก คือ สมาคมเพื่อสิทธิทางการเล่นของเด็กว:International Play Right Association;IPA
การศึกษาหรือทฤษฏี ที่เกี่ยวข้องกับการเล่นของเด็ก ได้มีการค้นพบมาหลยร้อยปีแล้ว ตั้งแต่ประมาณปี 1700's นักจิตวิทยาชาวเยอรมัน Friedrich Froebel เป็นผู้ค้นพบและให้นิยามคำว่า "Kindergarten" (kinder=children and garten=garden) ซึ่ง Froebel แนะนำว่า วิธีที่ดีในการเรียนรู้ของเด็กคือการเล่น
ในช่วงทศวรรษ 1900's นักจิตวิทยาทางการศึกษาชาวอเมริกัน John Dewey กล่าวไว้ว่า การเรียนที่ดีที่สุด คือการเล่นและการสัมผัสจากประสบการณ์จริงในชิวิต และยังกล่าวอีกว่า การจัดการศึกษาควรจะจัดบนพื้นฐานความสนใจของเด็ก และจัดกิจกรรมในการเรียนให้สอดคล้องกับชีวิตประจำวันของเด็ก
ข้อมูลอ้างอิง
http://www.happylittlereader.com
http://www.taiwisdom.org
